Fragmynt tyjatralnyj sztuki "Połednica". 

Scyna 4: Zbliżynie

 

Narrator: (głos miękki , jakby szeptający bez liście drzew): Połednie mijo poleku, otulajōnc łōnka sinym welōnem, a naôbkoło nich rozkwitały ciynie, co splōtły sie z jejich ciałami w tańcu prastaryj tynschnoty. Luft stowoł sie ciynżki ôd wōni zielōw i wilgoci — idyalne tło dlo jejich trefu, co było niy ino zmysłowe, atoli tyż sakralne, jak pociyrz pedziany dotykym.

Połednica: (miękko odchylając głowę, pozwala palcom Karlusa błądzić po swoim ciele): Twoje dłōnie sōm kartōm, kiero chca ôdkrywać bez kōńca. Kożdy dotyk to sekret, co rozkwito jak delikatny kwiotek , a we tym samym czasie połny ôgnia.

Karlus: (głaska jej skórę z uwaga i czułością, głos przepełniony podziwem): Twoje ciało je jak poezyjo,  słowa tworzōm sie na nowo z kożdym dychym. Je żeś mojōm tajymnicōm, kiero chca rozczytywać noc po nocy, zatracając sie we twojij miynkości i cieple.

Narrator: Jejich dychy zaczły sie miyszać, ciała poruszały sie w rytmie pulsujących uciech, kaj kożdy dotyk bōł ôbieckōm, a kożdy kusek – pieśniōm stworzōnõ ino dlō nich. W jejich wejzdrzyniach tańcowała błogość, a dłōnie — z delikatnõm determinacyjōm — ôdkrywały chodnik kludzōncy do zdrzōdła uciechy.

Połednica: (z cichym westchnieniem, kiedy Karlus muskający jej ramiona przesuwa dłonie wzduż talii): Czuja, jak twoje serce bije blisko mojigo - choby byli jednościōm, kieryj niy roztajluje nawet czas.

Karlus: (z uśmiechem pełnym czci i pragnienia): Je żech tukej, dlo ciebie, w kożdyj chwili, co przepyndzōmy razym. Twoje ciało i dusza pletōm sie wy mie,  tworzōnc rytm, kery pragna grać bez kōńca. Przizwōl mi miyło wielbić twoja pierś bladõ. Dōm ci uciecha, ôbudza knefliki twojich sutkōw życiodajnych. Dej ustōm mojim czuć jejich gorkość, kedy twardniejōm natchniōne. Nich dumnie ciepiōm ciyń, po brzuchu gładkim, we strōna twojigo świyntego łōna.

 

---

 

 

Hned możecie posłuchac cołkości :